muisje Odette

Een zacht knuffelmuisje voor een klein meisje. 

Veel plezier ermee Lyli!

Fietstrip Toscane: Montecatini, 12-15 september 2017

Toscane: cypressen, glooiende heuvels, wijn en een zwembad, toch? We kregen de kans om, samen met enkele andere fietsers, méér te ontdekken. We kwamen terug en konden de beschrijving niet langer beperken tot één zin.

Dinsdag 12 september 2017

·        Montecatini, park met thermen

·        Montecatini, Funicolare

·        Montecatini Alto

06.40u Als een dief in de nacht weggeslopen om de trein te nemen naar Zaventem. Sander is jarig en we zullen hem vandaag niet zien. Hij vindt het gelukkig niet erg en zou in onze plaats hetzelfde gedaan hebben vertelde hij ons. Lang en hard naar uitgekeken, eindelijk gaan we fietsen inToscane, Montecatini. We vliegen met Brussels Airlines naar Firenze, maar doordat er te veel wind staat kunnen we niet landen en worden we afgeleid naar Bologna. Dit gebeurt blijkbaar wel meer, een bus wacht ons op en brengt ons naar Firenze. Van daaruit met de taxi naar hotel Arnolfo in Montecatini.

Namiddag hebben we vrij. We spotten de bekendste bakkerij van Montecatini: Pasticceria Giovannini, kuieren door het park met de thermen, gluren hier en daar al binnen. 

We nemen vlakbij de Funicolare (een soort tramstel dat met een kabel bediend wordt) naar Montecatini Alto. Een schitterend zicht op de omgeving, mooie klokkentoren, kerk, (muziek)theater.

’s Avonds maken we kennis met de andere fietsers en de rest van het team: Silvia, Gianfranco, gids Antonio, fietsende gidsen Massimo en Graziano en fietsers Kim en Ulrike (Schotland), Bastian en Nathalie (Duitsland). We testen nog even de fietsen, doen de laatste afstellingen. Daarna gaan we samen uit eten: bruschetta en salsiccia finocchio, verse pasta met handgesneden gehakt, Fiorentina-biefstuk met patate en als dessert cantuccini en Vin Santo.

Woensdag 13 september 2017

·        Montecarlo, teatro Dei Rassicurati

·        Capannori, Quercia delle Streghe

·        San Gennaro, kerk en aartsengel Gabriël

·        Collodi, Villa Garzoni

·        Pascia, Collodi, Via della Fiaba

We staan vroeg op en nemen de trein naar Pescia. Alles verloopt prima, dankzij het aparte compartiment voor fietsen in de trein. We volgen eerst een onverhard pad langs de rivier Pescia, een prima opwarming. Ondertussen bewonderen we de heuvels en bergen rondom ons. Hier in de vallei krijgen we al een idee / voorproefje van alles wat deze streek ons te bieden heeft: olijven, granaatappels, appels, tomaten, … Het kriebelt nu om er tegenaan te gaan! Tegelijk moet ik toch even slikken: we fietsen graag en veel, maar hebben géén mountainbike ervaring. We zijn trekkers, “vakantiefietsers”. Een eerste klim, naar Montecarlo, over asfalt. 

We bezoeken het 2^de kleinste theater ter wereld (Puccini was here!) en proeven er van de lokale wijn en salume. Montecarlo staat bekend om zijn wijn en het 50^ste wijnfestival is nog maar net achter de rug. Geen wonder dat het hier zo stil is…

Na Montecarlo voert de route ons naar San Martino in colle. Vanaf hier gaan we offroad naar de Quercia delle Streghe, een indrukkwekkend mooie, 600j oude eik. De takken zouden zo laag hangen omdat er heksen (stregha) op kwamen zitten. Stevige heksen! 

Hier in de heuvels is de sfeer / atmosfeer anders dan op de vlakte: de geur van hars, warm maar minder broeierig, droger. Het parcours is pittig, maar nog goed te doen voor ons.

We vervolgen richting Lappato, via een karrenspoor tussen bosjes, olijfbomen en wijngaarden. We stoppen bij een kleine wijngaard. Graziano vertelt waarom dit een typsich Toscanse wijngaard is: cypressen aan de rand, klein bos/struikgewas vlakbij. Massimo vertelt dat de druivenoogst zeer zoet is dit jaar, dat belooft!

We rijden verder naar SanGennaro, bovenop een heuvel, tegen de Apennijnen aan. Dit is het echte klimwerk! Het eerste stuk, na de toegangspoort tot het stadjes is al flink steil, maar dit lukt. We worden nageroepen door een paar kinderen "e troppo difficile!!” Als het verderop nog steiler wordt moet ik inderdaad afstappen, dat pikt! Een paar keer diep inademen en ik kan mezelf terug “lanceren” vanuit een zijstraatje. Toch al fietsend aankomen bij de kerk geeft veel voldoening, het laatste stuk bleek een stijgingspercentage van meer dan 18% te zijn! De kerk is gebouwd op de plek waar een oudere kerk stond, er werden ook delen van gerecupereerd. 

Romaanse kerken hebben, door de lichtinval, altijd iets donkers, mysterieus. Van gotische, renaissance, barokke kerken kan mijn mond echt openvallen, maar van een romaanse word ik op slag stil. Tot onze verrassing vertelt de gids dat het beeld van de aartsengel Gabriël wordt toegeschreven aan Leonardo da Vinci.

Na het bezoek aan de kerk volgen we opnieuw een karrenspoor naar de vallei, naar Collodi. 

In dit dorp bracht Carlo Lorenzini een deel van zijn jeugd door. Later schreef hij het beroemde verhaal Pinocchio onder het pseudoniem Carlo Collodi. Er is een Pinocchio park, maar we bezoeken de historische tuin van de Villa Garzoni. 

Er is een (later toegevoegd) vlinderverblijf. De indrukwekkendste vlinder is een reuzegrote nachtvlinder. Hier kunnen we ons rustig aan vergapen want hij slaapt. 

Hierna rijden we opnieuw de heuvels in. Tussen olijfgaarden, over een riviertje (ervaren mountainbiker Bastian doet dit al fietsend / springend over de rotsen!), hierna klimt de weg weer omhoog. Deze weg bestaat uit stenen, kleiner materiaal is weggespoeld door de regen en heeft diepe groeven achtergelaten. Dit is lastig. Ik moet een paar keer stoppen, maar opnieuw vertrekken blijkt nog moeilijker! Iedereen raakt veilig boven, onder aanmoedigingen van Graziano en Massimo.

We volgen nu de “Via della Fiaba”, de “sprookjesweg”. Smal, over allerlei richels, dicht begroeid met (doren)struiken, de naam klopt helemaal! Spannend, maar een perfect MTB trial. In de afdaling toch even moeten afstappen wegens te steil (voor mij, maar ik blijk niet de enige), ook al heeft de Merida Big 7 prima schijfremmen. 

We worden nog beloond met een fijne afdaling over asfalt, dus de remmen kunnen even los.

We nemen de trein terug naar Montecatini waar we genieten bij terme Redi van een massage en bezoek aan de spa naam, kwestie van ook morgen fit voor de dag te komen. We eten in Arnolfo’s restaurant. Mooi om te zien hoe eigenaar Graziano vertelt over hun eigen productie van olijfolie en groenten. We worden overladen met typisch Toscaanse gerechten: il prosciutto bazzone, la farinata di cavolo nero, carrè in bellavista, patate fiammifero en tot slot huisgemaakte zuccotto, heerlijk!

Route:

34 km, 410 hoogtemeters

Donderdag 14 september 2017

·        Ponte Buggianese, ciclodromo

·        Padule di Fucecchio

·        Malocchio

Vandaag blijven we grotendeels in de vallei. Een korte stop bij een net aangelegde fietspiste, “ciclodromo”: zo glad als een biljartbal, keuze tussen rondjes rijden op de ovaal en bochten oefenen op de ander helft. We stormen met z’n allen de piste op voor een paar rondjes. Wat een luxe!

We bezoeken het grootste moerasland van Italië: Le Padule di Fucecchio. Vroeger intensief gebruikt voor de productie van o.a. vlechtriet (stoelen, mandjes), tabak. Nu grotendeels stil, verlaten. Er zijn 2 grote stukken natuurgebied, in de rest mag gejaagd worden. De moerassen zijn een belangrijke rustplaats voor trekvogels. Het weer is enigszins mistig, wat voor een mystieke sfeer zorgt. We zien een lepelaar, reiger en eenden vanuit het vogelobservatorium. We horen ook nog een familie roofvogels: Lodolaio (boomvalk). Het water staat eerder laag (door de hete, droge zomer) maar we kunnen toch een stukje varen met een typische boot met platte bodem (Barchino). Er wordt niet geroeid, de bestuurder duwt ons voort door een puntige stok op de bodem af te duwen.

We verlaten de Padule en maken een korte klim naar de Grotta Giusti, een thermale grot waar een kuuroord rond gebouwd is. We doen een sessie in de grot: stapsgewijs warmer en warmer, tot in “l’inferno”:  34°C en bijna 100 RV. Eénmaal in de grot vergeet je dat je komt voor de weldoende werking. Een veelheid aan natuurlijke vormen en kleuren. Op de grond, de wanden, de plafonds. Van grote, matzwarte kegels tot mega-bloemkool. Na een douche met water uit het onderaards meer zijn we helemaal verkwikt. We zwemmen nog even in het openluchtzwembad en fietsen terug naar ons vertrekpunt. We rijden (of is het zweven?) terug naar het hotel.

Als laatste bezoeken we de Terme Tettuccio. Hier hebben ze een andere kijk op kuren: het water, afkomstig uit 4 verschillende bronnen, wordt gedronken. Elk type water heeft bepaalde helende eigenschappen. En als Eddy Merckx er beter van geworden is willen we dit ook proberen! Hetgeen op mij nog het meeste indruk maakt is de architectuur. Deze termen zijn al gekend van in de oudheid, maar de huidige gebouwen dateren uit 1928. Hoge plafonds, gaanderijen, waterpartijen, hier rondstruinen brengt ook mentale rust.

’s Avonds neemt Massimo ons mee de bergen in, naar Malocchio, één van zijn favoriete adresjes: Trattoria Da Valentino. Eenvoudig, eerlijk, maar zó lekker: vlees gegrild boven een houtvuur, zelfgebakken brod, crostini met zucchini zoals ik nog nooit courgettes geproefd heb, zelfgemaakte pasta, … Moe maar voldaan gaan we slapen, morgen vliegen we terug naar België.

Route:

38 km, 120 hoogtemeters 

waterdichte overschoenen

Drie weken fietsen, dan moet je toch rekenen op regen af en toe. Er is goede regenkleding te vinden, ook voor kinderen. Maar waterdichte overtrekken voor kinderschoenen hebben we nergens gevonden. Lichte paniek, want als je al het water dat van regenjas en regenbroek afloopt optelt heb je snel natte sokken. 

Dus… een voet-met-schoen op een blad papier, vorm overtekenen. Snel een tekening gemaakt, de omtrek van de zool gemeten, nog een paar aanpassingen gedaan en een proefmodel in baalkatoen gemaakt. Gelukkig was het meteen goed, misschien nog één centimeter hoger?

De stof is waterdicht (Nostex), de naden werden waterdicht gemaakt met Seam Sealer van McNett.

Ze mochten elk een kleur stiksel kiezen, Sander koos rood en Bram groen.

Eigenlijk hebben we maar één dag regen gehad, maar wat voor één! ’s Ochtends nog even onder een afdak barricaderen en zorgen dat iedereen alle regenkleren aanheeft. 

En dan… verstand op nul en blik op oneindig. Een regengordijn, heel de dag lang! Op zo’n momenten vraag ik me wel eens af of we onze kinderen niet té veel aandoen. Maar... alles was nat, behalve hun schoenen!

Bram moesten we zelfs een bril opzetten tegen de modderspatten.

Maar als ze dan, na een warme douche en droge kleren, een lekkere pannenkoek kunnen eten is alles snel vergeten. 

op reis met de Pino

Als je met (kleine) kinderen een fietsreis onderneemt is er elk jaar wel iets aan te passen: een groter vuur, grotere kookpotten, een WeeHoo en nu een andere fiets.

Na veel wikken en wegen kozen we voor de Pino van Hase bikes. Nog geen seconde spijt van gehad! Hij ziet er wat vreemd uit, maar het is een heel ergonomische en stabiele fiets.

Omdat er heel wat bagage te verdelen was (het is onze eerste fietsvakantie waarop de Chariot kar - met een ruim bagagecompartiment - niet mee gaat) gingen we aan het denken. Het rek voor tassen zit bij deze fiets onder het zitje van de voorste tandemrijder. 

Het werkt prima, alleen is er door de bouw van de fiets veel ruimte tussen de tassen. Je zou er heel wat in kwijt kunnen, maar je moet een manier vinden om het te bevestigen. Ik bedacht een tas voor lichte spullen, met 6 bevestigingspunten en een rolsluiting onder de fiets.

De stof is waterdicht (Nostex), de naden heb ik waterdicht gemaakt met Seam Seal van Mcnett.

We hebben er meer dan 500 km mee gereden, en alles is prima op zijn plaats blijven zitten. Meestal belandden de boodschappen er in (eindelijk brood zonder deuken!)

werkgerief

Waarom zou een tas vol meetgerief niet mooi én handig kunnen zijn? 

Stevig en groot zodat ik snel alles kan pakken wat ik nodig heb!

Vroege vlierbessen

Half augustus en al rijpe vlierbessen, bijna waren ze me te snel af.

Ik heb ze eerst gekookt, en dan door de passe-vite gedraaid. Omdat de smaak erg sterk is doe ik er altijd een andere fruitsoort bij. Ik had genoeg voor 3 soorten: 

Weer verrast van hoe sterk de bessen kleuren: 700 gr vlier op 1500 gr fruit voor appelsien-vlierbes en Reine Claude-vlierbes: de confituur is pekzwart. 

En 300 gr vlier op 1500 gr fruit voor appel-vlierbes: zéér donkerpaars, hoewel ik wel eens roze confituur wou. 

Ik ben benieuwd hoe weinig ik daarvoor moet toevoegen volgend jaar!

1 september

Bram mag naar het eerste, daar hoort natuurlijk een turnzak bij!

Van deze dinostof maakte ik al een dekbed, gelukkig was er nog wat over.

Mohair sjaal

Jaren geleden kreeg ik deze schitterende mohair van de oma van Dries. Zo mooi, maar ook zóó dun. 

Na lang wikken en wegen en een paar proeflapjes besloot ik er een sjaal van te maken. Eerst (met de weegschaal bij de hand) proberen, wegen, rekenen, tekenen hoe groot elk kleurvlak mocht of kon zijn.

Nog een paar aanpassingen onderweg (de oudroze wol hieronder bleek te dik) en ik kon starten. 

De sjaal is gemaakt in halve stokjes en in de lengte heen- en weer gehaakt. 

Hierdoor lijkt het een beetje op breiwerk. 

Noorse trui

Natuurlijk had ik plannen met die blauwe mohair van Oma. Ik zou (voor het eerst) een trui breien. Natuurlijk koos ik niet het makkelijkste patroon (we zijn niet vies van een uitdaging) en toen bleek dat de wol niet dezelfde dikte had als in de handleiding werd ik (natuurlijk) nog steeds niet ongerust. 

Toegegeven, het heeft me heel wat rekenwerk gekost om de stekenverhouding om te rekenen (en bij te stellen, want zo precies is zo'n proeflapje nu ook weer niet, zo bleek). Toegegeven, ik kan eigenlijk geen breipatronen lezen (gelukkig is er youtube). 

Maar... toegegeven: zo'n trui heeft niemand anders!

Berlin top LMV

(te) weinig tijd om veel zelf te maken, en hoog tijd om nog eens iets voor mezelf te maken. 

Een eenvoudig patroon, ideaal!

Het werd deze top "Berlin" van La Maison Victor. 

De halslijn hoort eigenlijk in een contrasterende stof, maar de stipjes op de stof zijn zóó donker blauw dat ik geen geschikt stofje vond.